Nasza Parafia posiada na swoim terenie również kościół filialny w Pępicach, w którym są odprawiane Msze św. w niedzielę o godz. 10:15 i w czwartki o godz. 17:00.
Poniżej przedstawiamy krótką historię wsi Pępice oraz kościoła.
Historia wsi Pępice:
Duża wieś, założona na planie ulicówki, usytuowana na północ od autostrady A4, cztery kilometry na południe od Brzegu, na płaskim, niemal bezleśnym terenie Równiny Grodkowskiej. Brukowana główna ulica wiejska z aleją lipową. Wcześniej wzmiankowana pod nazwami – Pambitz, Pampitz. Własność książęca, od 1412 r. – kolegiaty św. Jadwigi. Nazwa miejscowości wg badaczy niemieckich wywodzi się od słowiańskiej Popowice – tj. Księża Wieś. Od tak nazwanej wsi, podczas kolonizacji na prawie niemieckim oddzielić się miała część Pd, którą zwano Konradswaldau, Las Konrada (obecnie Przylesie). Najstarsza wzmianka o Pępicach brzmiąca "Item in Pambitz sunt XLVI mansus solvens vertones"- występuje w roku 1305 w dokumencie "Liber fundationis episcopus vratislaviensis". Z 1334 roku pochodzi informacja, że książę wrocławski Bolesław sprzedał swemu lennikowi Peterowi Kosmatke 9 3/4 łana w Pampitz. W tym też dokumencie wspomniano o prawie patronatu oraz pośrednio o istnieniu kościoła. W 1412 roku książę brzeski Ludwik II Brzeski nadaje kapitule kolegiaty św. Jadwigi dobra Schönau (Obórki), Konradswaldau i Pampitz na prawie książęcym, wolne od wszelkich obciążeń. Kolejny zapis z XV w. podaje, że Pampitz "przez przeklętych kacerzy i innych wrogów zostało spustoszone". Wzmianka ta dotyczy najazdów husyckich. Ponowne zniszczenie wsi miało miejsce w 1633 roku, w czasie wojny 30-letniej. Następne, podczas najazdu Fryderyka Wielkiego na Śląsk, w czasie decydującej bitwy z Austrią pod Małujowicami w 1741 roku Pępice zostały częściowo spalone "Z dymem poszła ulica Rybacka za znajdującymi się na niej gospodami. Nie oszczędzono też kościoła i domu parafialnego".
Historia kościoła w Pępicach:
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest nasz kościół w Pępicach:
- kościół fil. pw. MB Różańcowej, obecny wybudowany w pierwszej połowie XV w. poczynając od prezbiterium i zapewne zakrystii. Wzmiankowany już w XIV w. (1334), lecz nic nie wiadomo o jego ówczesnej formie. Freski we wnętrzu powstały zapewne wkrótce po zbudowaniu chóru. Spustoszony w czasie wojen husyckich. Od 1534 ewangelicki. W latach 1691-1696 kościół nieczynny, kult zawieszony. W latach 1696-1697 kościół rekatolicyzowany; potem powrót ewangelików. Zniszczony częściowo w 1741 roku. podczas bitwy pod Małujowicami (spłonęły dachy, wieża i pobliski dom parafialny. Uległy wówczas zniszczeniu akta i kroniki kościelne). Po 1741 roku odbudowa i nadbudowa wieży w konstrukcji ryglowej. W 1931 roku. odkrycie dużego zespołu polichromii gotyckich w prezbiterium z dwu faz XV- wiecznych (z 1440 i 1497). W roku 1933 freski zostały zakonserwowane. Do 1945 kościół ewangelicki, pod patronatem Szkolnego Kolegium Prowincji w Brzegu. Po wojnie użytkowany jako katolicki kościół filialny. Obecnie Kościół Filialny pw. M.B. Różańcowej. Powojenne nieprofesjonalne remonty doprowadziły do zatynkowania lub zniszczenia fresków wewnętrznych, zlikwidowano też barokową wieżę zachodnią, część kościoła otynkowano fakturowym tynkiem cementowym. Kościół otoczony jest kamiennym murem gotyckim o owalnym zarysie, wspartym przyporami, z dwiema bramami z których N-O gotycka, zamknięta ostrołucznie, zaś S-O XIX-wieczna, z murowanymi filarami.
